Δεν είναι ότι πεθαίνω από έρωτα...

Jaime Sabines

Δεν είναι ότι πεθαίνω από έρωτα

Δεν είναι ότι πεθαίνω από έρωτα, πεθαίνω από σένα.

Από εσένα πεθαίνω, αγάπη μου, και από έρωτα για σένα,

από δική μου επείγουσα ανάγκη,

από το δέρμα μου για σένα,

από την ψυχή μου για σένα και από το στόμα μου

και από το πόσο ανυπόφορος δίχως εσένα είμαι.

Πεθαίνω από εσένα και από εμένα, 

πεθαίνω και απ' τους δυο μας, από εμάς, 

από εκείνη τη σπαραγμένη δυάδα,

με πεθαίνω, σε πεθαίνω, την πεθάναμε.

Πεθαίνουμε στο δωμάτιο όπου βρίσκομαι μόνος,

στο στρώμα απ’ όπου λείπεις,

στο δρόμο όπου το χέρι μου πορεύεται αδειανό,

στο σινεμά και στα πάρκα, στα τραμ,

στα μέρη όπου ο ώμος μου είχε συνηθίσει το κεφάλι σου

και το χέρι μου το χέρι σου

και τα πάντα πάνω σου

που τα ξέρω όπως ξέρω τον εαυτό μου.

Πεθαίνουμε στο μέρος όπου χάρισα τον άερα

ώστε δίχως μου να υπάρχεις,

μα και στο μέρος όπου ο αέρας εξαντλείται

όταν πάνω σου ρίχνω το δέρμα μου

και γνωριζόμαστε μέσα μας, μακριά απ’ τον κόσμο,

ευτυχισμένοι, δοσμένοι, και βέβαια, ατέλειωτοι.

Πεθαίνουμε, το ξέρουμε, το αγνοούν, μας πεθαίνουμε,

μεταξύ μας, τώρα,

χωρισμένοι ο ένας απ’ τον άλλο,

καθημερινά,

πέφτοντας σε πολλαπλά αγάλματα,

σε χειρονομίες που δεν βλέπουμε,

στα χέρια μας που δεν μας χρειάζονται.

Μας πεθαίνουμε, αγάπη μου, πεθαίνω στην κοιλιά σου

που πλέον δεν δαγκώνω ούτε φιλώ,

στους γλυκύτατους, ζωηρούς μηρούς σου,

στη δίχως τέλος σάρκα σου, πεθαίνω από τις μάσκες,

από τρίγωνα ασαφή και ακατάπαυστα.

Πεθαίνω από το κορμί μου και το κορμί σου,

από το θάνατό μας πεθαίνω, αγάπη μου, πεθαίνω και πεθαίνουμε.

Στο πηγάδι της αγάπης όλες τις ώρες,

απαρηγόρητος, κραυγάζω μέσα μου,

θέλω να πω, σε καλώ,

σε καλούν όσοι γεννιούνται,

όσοι έρχονται από τα περασμένα, από σένα,

και όσοι σε σένα φτάνουν.

Μας πεθαίνουμε, αγάπη μου,

και δεν κάνουμε άλλο,

από το να πεθαίνουμε ολοένα, ώρα την ώρα,

και να μας γράφουμε, να μιλάμε

και να μας πεθαίνουμε.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη 

*****************

No es que muera de amor

No es que muera de amor, muero de ti.
Muero de ti, amor, de amor de ti,
de urgencia mía de mi piel de ti,
de mi alma de ti y de mi boca
y del insoportable que yo soy sin ti.
Muero de ti y de mí, muero de ambos,
de nosotros, de ese,
desgarrado, partido,
me muero, te muero, lo morimos.
Morimos en mi cuarto en que estoy solo,
en mi cama en que faltas,
en la calle donde mi brazo va vacío,
en el cine y los parques, los tranvías,
los lugares donde mi hombro acostumbra tu cabeza
y mi mano tu mano
y todo yo te sé como yo mismo.
Morimos en el sitio que le he prestado al aire
para que estés fuera de mí,
y en el lugar en que el aire se acaba
cuando te echo mi piel encima
y nos conocemos en nosotros, separados del mundo,
dichosa, penetrada, y cierto, interminable.
Morimos, lo sabemos, lo ignoran, nos morimos
entre los dos, ahora, separados,
del uno al otro, diariamente,
cayéndonos en múltiples estatuas,
en gestos que no vemos,
en nuestras manos que nos necesitan.
Nos morimos, amor, muero en tu vientre
que no muerdo ni beso,
en tus muslos dulcísimos y vivos,
en tu carne sin fin, muero de máscaras,
de triángulos obscuros e incesantes.
Muero de mi cuerpo y de tu cuerpo,
de nuestra muerte, amor, muero, morimos.
En el pozo de amor a todas horas,
inconsolable, a gritos,
dentro de mí, quiero decir, te llamo,
te llaman los que nacen, los que vienen
de atrás, de ti, los que a ti llegan.
Nos morimos, amor, y nada hacemos
sino morirnos más, hora tras hora,
y escribirnos y hablarnos y morirnos.