Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Στη γη
Μιλάω σήμερα στη γη και της λέω:
Γη καλή, με τα πουλιά της νύχτας
σιωπηλά με μαύρα φτερά
και τα πουλιά της μέρας τα ομιλητικά
με τα νερά τα αλμυρά και τα γλυκά
που ζούνε τη δική τους τη ζωή
φλύαρη, θωπευτική
και φυσικά αδιάφορη
γη, που 'σαι όλη κι όλη ό,τι ξέρω από τη φύση
-κι ο ουρανός δικό σου πράγμα είναι-
και θα στρωθείς απάνω μου
σαν μαλακή κουβέρτα
με λίγες φωτογραφίες μου χωμένες στα συρτάρια
μίλα μου, συμβούλεψε και πες μου
πως όσο ζούνε οι άνθρωποι δεν πρέπει να τους κλαίμε
κι ας λείπουν απ' το πλάι σαν το νερό απ' τη γλώσσα
πως όσο ζουν υπάρχουνε μέσα σε άλλες φυσικές καλλονές
κοιμούνται, ονειρεύονται, γεύονται φρούτα, ψάρια
πάνε στη δουλειά, φροντίζουν τα παιδιά τους.
Γη, που από μικρή με γλύκαινες
-σαν μ'είχανε μαλώσει
αντίκριζα τη θάλασσα
κι ανέβαιν' η καρδιά μου-
ρίξε το βάλσαμο ξανά, να στυλωθώ
να σκέφτομαι τον έρωτα
σαν να μου τον διηγούνταν
σαν να μου είχε εξηγηθεί
ο πόνος, η απουσία
και μες στην κολυμπήθρα σου
πάλι να φανταστώ τα σώματά μας
να κολλούν χωρίς ηδονή
εγώ κι εκείνος
σαν φτερωτά ζωάκια
χυμένοι μες στη φύση
να χάνουμε σε σημασία
κερδίζοντας σε αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου