Διονύσης Καψάλης
4.
Πάντα το φως και πάντα το σκοτάδι,
η προσμονή για σένα και για μένα,
το πλοίο που δεν θά 'ρθει από τα ξένα
κι η λάμπα στο παράθυρο το βράδυ.
Πάντα θα μένει ακόμα λίγο λάδι,
τα φανερά της γης και τα κρυμμένα
να βλέπουν να μαλώνουν· πάντα ένα
πάνω στο δέρμα μου κρυφό σου χάδι
θα μένει, αφηρημένα τρυφερό
-όταν μιλούσαν γύρω μας, θυμάσαι;
και τίποτα δεν έλεγαν- και θα 'σαι
κάτω από κάθε ρούχο που φορώ:
και είθε αυτό να με δεξιωθεί
πηγαίνοντας στον ύπνο το βαθύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου