Σωτήρης Σελαβής
Ν’ αγγίζεις πάντα τη γυναίκα που κοιμάται...
να εξαντλείς το χέρι στα μαλλιά της.
Να την αγγίζεις πάντα όταν κοιμάται
σαν να ζητάς συγγνώμη.
Με την υπομονή του γεωργού
να σκύβεις στη σιωπή της
να την ακούς να μεγαλώνει
ν' ανθίζει, να ονειρεύεται.
Να χαϊδεύεις πάντα την κοιλιά της
να την κρατάς ζεστή γιατί είναι μόνη
γεμάτη άγχος, αίμα και θάλασσα
γεμάτη χαμηλά, σβημένα πάθη.
Ν' αγγίζεις πάντα τη γυναίκα
γιατί κοιμάται όπως δακρύζει
αν γίνεις άτσαλος με την ψυχή
νευρική και λαμπερή θα φύγει.
Κι αν τα μάτια της ανοίξει ξαφνικά
φέρτη στο πλάι, με τα γόνατα ψηλά
και πίσω της ξαπλώνοντας
αγκάλιασέ την, φίλησέ την.
Τότε μπορείς το στήθος της ν' αγγίξεις
αλλά ποτέ, ποτέ το πρόσωπό της
αφού τα όνειρά της θα ερεθίσεις
μονάχα αν σ' αγαπώ της ψιθυρίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου