Alta traición

José Emilio Pacheco

Εσχάτη προδοσία

Την πατρίδα μου δεν την αγαπώ.

Η αφηρημένη λάμψη της

δεν είναι απτή.

Κι όμως. Ακόμα κι αν ακούγεται άσχημα,

τη ζωή μου θα έδινα

για δέκα τοπία της,

κάποιους ανθρώπους της,

λιμάνια, πευκοδάση,

φρούρια,

μια ερειπωμένη πολιτεία της,

γκρίζα, τερατώδη,

μορφές διάφορες απ' την ιστορία της,

τα βουνά 

και τρία τέσσερα ποτάμια της.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*************

Alta traición

No amo mi patria.

Su fulgor abstracto

es inasible.

Pero (aunque suene mal)

daría la vida

por diez lugares suyos,

cierta gente,

puertos, bosques de pinos,

fortalezas,

una ciudad deshecha,

gris, monstruosa,

varias figuras de su historia,

montañas

- y tres o cuatro ríos.

Αργύρης Χιόνης 2

Δε θέλω ιδέες που χωράνε στο κεφάλι

Θέλω μονάχα μια ιδέα αλλά μεγάλη

Τόσο που να χωρέσει το κεφάλι μου

Που ολόκληρο να με χωρέσει

Μια ιδέα που γεννά

Και δε γεννιέται

*************

Αν είναι η δυστυχία

Πηγή δημιουργίας

Αν είναι η δημιουργία

Πηγή ευτυχίας

Η δυστυχία είν' ευτυχία

Πόνεσέ με πιο πολύ

************

Όσο περνούν τα χρόνια

Μεγαλώνουν οι κλειδαρότρυπες

Μικραίνουνε οι πόρτες

************

Όσο περνούν τα χρόνια

Λιγοστεύει η γη κάτω απ' τα πόδια σου

Μεγαλώνει ο ορίζοντας μπροστά σου

*************

Μετά από τόσες ερήμους που διάνυσα

Χωρίς ούτε σταγόνα βροχής

Συνεχίζω να ελπίζω

Στην ξαφνική παπαρούνα

Lo que siento por ti

Idea Vilariño

Αυτό που για ‘σένα νοιώθω 

Αυτό που εγώ για ‘σένα νοιώθω τόσο δύσκολο είναι... 

Από τριαντάφυλλα δεν είναι που στον άνεμο ανοίγουν, 

μα από ρόδα που ανθίζουν στο νερό. 

Αυτό που εγώ για ‘σένα νοιώθω… 

Αυτό το κάτι που γυρίζει 

ή που με τις τόσες σου εκφράσεις λυγίζει 

ή που με τα λόγια σου κομματιάζεις 

και που μετά σε μια σου κίνηση περιμαζεύεις 

και με εισβάλλει τις ώρες τις χλωμές 

αφήνοντας εντός μου μια δίψα γλυκιά ζαρωμένη. 

Αυτό που εγώ για ‘σένα νοιώθω 

τόσο οδυνηρό ως το φως το φτωχικό από τα αστέρια 

που πονεμένο, ξεπνοημένο φτάνει. 

Αυτό που εγώ για ‘σένα νοιώθω∙

και που ωστόσο τόσο προχωρεί 

που φορές-φορές ούτε σε φτάνει. 

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

********************** 

Lo que siento por ti 

Lo que siento por ti es tan difícil. 

No es de rosas abriéndose en el aire, 

es de rosas abriéndose en el agua.

Lo que siento por ti. Esto que rueda 

o se quiebra con tantos gestos tuyos

o que con tus palabras despedazas 

y que luego incorporas en un gesto 

y me invade en las horas amarillas

y me deja una dulce sed doblada. 

Lo que siento por ti, tan doloroso 

como pobre luz de las estrellas 

que llega dolorida y fatigada. 

Lo que siento por ti, y que sin embargo 

anda tanto que a veces no te llega. 

Περιοδικό Poetica, Δεκέμβριος 2009

Ο πληθυντικός αριθμός

Κική Δημουλά

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας,
όνομά ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θυληκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

La calle

Octavio Paz  

Ο δρόμος  

Μακρύς είναι ο δρόμος κι έρημος.

Περπατώ στο μισοσκόταδο, σκοντάφτω και πέφτω

και σηκώνομαι και με βήματα τυφλά

τις βουβές πέτρες πατώ και τα φύλλα τα ξερά,

και κάποιος άλλος, πίσω μου, τα πατά κι εκείνος• 

όταν κοντοστέκομαι, κοντοστέκεται• 

όταν τρέχω, τρέχει. Γυρίζω να τον αντικρίσω. Κανείς.

Τα πάντα είναι βυθισμένα στο σκοτάδι κι έξοδος πουθενά• 

κόβω βόλτες, γυρίζω και γυρίζω, σε γωνιές

που πάντα βγάζουν στον ένα δρόμο,

όπου κανείς δε με περιμένει, ούτε με ακολουθεί, 

όπου ε γ ώ έναν άντρα ακολουθώ που σκοντάφτει

και σηκώνεται και θωρώντας με λέει: Κανείς.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

********************* 

La calle 

Es una calle larga y silenciosa.

Ando en tinieblas y tropiezo y caigo

y me levanto y piso con pies ciegos

las piedras mudas y las hojas secas

y alguien detrás de mí también las pisa:

si me detengo, se detiene;

si corro, corre. Vuelvo el rostro: nadie.

Todo está oscuro y sin salida,

y doy vueltas y vueltas en esquinas,

que dan siempre a la calle

donde nadie me espera ni me sigue,

donde yo sigo a un hombre que tropieza

y se levanta y dice al verme: nadie.

¡Hago versos señores!

Γράφω στίχους, σενιόρες! 

Γράφω στίχους, σενιόρες, στίχους γράφω 

μα απ’ το νου μην σας περάσει, ποιήτρια να με πείτε∙ 

με ευφραίνει ο οίνος – τι κι αν Σάτυρους σκεφτείτε- 

κι έχω μια οικονόμο που μόνη της μιλά.

Αυτός ο κόσμος, το λοιπόν, ευτράπελος που είναι! 

Συμβαίνουν πράγματα, σενιόρες, που δε θα φανερώσω: 

Λύπες εισπράττουν, μα ποτέ τους λίρες, 

οι δυστυχείς και οι φτωχοί, χωρίς στον ήλιο μοίρα. 

Ακόμα υπάρχουν ανύπαντρες με τους σκύλους τους,

ακόμα υπάρχουν σύζυγοι με ερωμένες, 

στους εξουσιαστές τους δεινούς κανείς δε λέει τίποτα 

και για θανάτους διαβάζουμε και γυρίζουμε σελίδα 

και κάτω μας πατούν κι ουδείς εξεγείρεται 

κι ο κόσμος μες στα μίση κι εμείς να λέμε «η ζήση!» 

Αυτά συμβαίνουν, κύριοι, κι όφειλα να τα πω! 

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη 

***************************

¡Hago versos señores! 

Hago versos, señores, hago versos, 

pero no me gusta que me llamen poetisa, 

me gusta el vino como a los albañiles 

y tengo una asistenta que habla sola. 

Este mundo resulta divertido,

pasan cosas, señores, que no expongo, 

se dan casos, aunque nunca se dan casas 

a los pobres que no pueden dar traspaso.

Sigue habiendo solteras con su perro, 

sigue habiendo casados con querida, 

a los déspotas duros nadie nadie les dice nada, 

y leemos que hay muertos y pasamos la hoja, 

y nos pisan el cuello y nadie se levanta, 

y nos odia la gente y decimos: ¡la vida! 

Esto pasa, señores, y yo debo decirlo. 

Ιδανικες φωνές κι αγαπημένες

 Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό. 

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. 

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
 

Bolero

Bolero 

Πόση ματαιοδοξία, σαν φανταζόμουν

πως τα πάντα εγώ μπορώ να σου τα δώσω:

την αγάπη και την ευτυχία,

οδηγίες και μουσική και παίξιμο.

Ένα είναι βέβαιο:

καθετί δικό μου σου το δίνω, να 'σαι βέβαιη.

μόνο που, ό,τι και να σου δώσω, δε σου αρκεί,

όπως κι εμένα δε μου αρκεί

ό,τι δικό σου κι αν μου δώσεις.

Γι' αυτό, ποτέ δε θα γίνουμε

το ζευγάρι το άψογο, η μία και αυτή καρτ ποστάλ,

αν δεν είμαστε σε θέση να παραδεχτούμε

ότι μόνο στην αριθμητική

ένα κι ένα κάνει δύο.

Έτσι, αρκεί ένα ραβασάκι

που απλά και μόνο γράφει:

Πάντα υπήρξες ο καθρέφτης μου∙

θέλω να πω, για να δω εμένα, έπρεπε εσένα να κοιτάζω.

Mετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*****************

Bolero 

Qué vanidad imaginar 

que puedo darte todo, el amor y la dicha, 

itinerarios, música, juguetes. 

Es cierto que es así: 

todo lo mío te lo doy, es cierto, 

pero todo lo mío no te basta 

como a mí no me basta que me des 

todo lo tuyo. 

Por eso no seremos nunca 

la pareja perfecta, la tarjeta postal, 

si no somos capaces de aceptar 

que sólo en la aritmética

el dos nace del uno más el uno. 

Por ahí un papelito 

que solamente dice: 

Siempre fuiste mi espejo,

quiero decir que para verme tenía que mirarte.

Bella

Pablo Neruda

Πανωραία

Πανωραία,

όπως στη δροσερή πάνω την πέτρα

της πηγής, το νερό

μια φαρδιά αστραπή από αφρό διανοίγει,

έτσι το χαμόγελο στην όψη σου,

πανωραία.

Πανωραία,

με τα λεπτεπίλεπτα χέρια και καλλίγραμμα πόδια,

ωσάν αλογάκι από ασήμι,

προχωρώντας, άνθος του κόσμου,

έτσι σε βλέπω,

πανωραία.

Πανωραία,

με χάλκινη φωλιά μπερδεμένη

στο κεφάλι σου, μια φωλιά

από χρώμα βαθύ μελί

όπου η καρδιά μου φλέγεται και γαληνεύει,

πανωραία.

Πανωραία,

τα μάτια σου χώρο αρκετό δε βρίσκουνε στο πρόσωπο,

τα μάτια σου χώρο αρκετό δε βρίσκουνε στον κόσμο.

Χώρες και ποτάμια υπάρχουν

στα μάτια σου,

η πατρίδα μου στα μάτια σου,

εκείνα φωτίζουν τον κόσμο,

όπου πορεύομαι,

πανωραία.

Πανωραία,

τα στήθη σου καρβέλια δυο ομοιάζουν

από γη σταρένια και χρυσά φεγγάρια,

πανωραία.

Πανωραία,

τη μέση σου

την έφτιαξε το χέρι μου, καθώς, ως ποταμός,

χρόνια χίλια έτρεχε επάνω στο κορμί σου,

πανωραία.

Πανωραία,

τίποτα δεν υπάρχει ωσάν τους  γοφούς σου,

ίσως η γης να κρύβει

σε ένα μέρος μυστικό

τις καμπύλες και τα αρώματα τα αιθέρια του κορμιού σου,

ίσως σε κάποιο μέρος,

πανωραία.

Πανωραία, ωραία μου,

η φωνή σου, το δέρμα σου, τα νύχια σου,

πανωραία, ωραία μου,

το είναι σου, το φως σου, η σκιά σου,

πανωραία,

όλα αυτά δικά μου είναι, πανωραία,

όλα αυτά δικά μου είναι, με αυτά κι εσύ μαζί,

ωραία μου,

καθώς περπατάς και ξαποσταίνεις,

καθώς τραγουδάς και ξαπλώνεις,

καθώς υποφέρεις και ονειρεύεσαι,

πάντοτε,

είσαι δική μου, ωραία μου,

πάντοτε.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************

Bella

Bella,

como en la piedra fresca

del manantial, el agua

abre un ancho relámpago de espuma,

así es la sonrisa en tu rostro,

bella.

Bella,

de finas manos y delgados pies

como un caballito de plata,

andando, flor del mundo,

así te veo,

bella.

Bella,

con un nido de cobre enmarañado

en tu cabeza, un nido

color de miel sombría

donde mi corazón arde y reposa,

bella.

Bella,

no te caben los ojos en la cara,

no te caben los ojos en la tierra.

Hay países, hay ríos,

en tus ojos,

mi patria está en tus ojos,

yo camino por ellos,

ellos dan luz al mundo

por donde yo camino,

bella.

Bella,

tus senos son como dos panes hechos

de tierra cereal y luna de oro,

bella.

Bella,

tu cintura

la hizo mi brazo como un río cuando

pasó mil años por tu dulce cuerpo,

bella.

Bella,

no hay nada como tus caderas,

tal vez la tierra tiene

en algún sitio oculto

la curva y el aroma de tu cuerpo,

tal vez en algún sitio,

bella.

Bella, mi bella,

tu voz, tu piel, tus uñas,

bella, mi bella,

tu ser, tu luz, tu sombra,

bella,

todo eso es mío, bella,

todo eso es mío, mía,

cuando andas o reposas,

cuando cantas o duermes,

cuando sufres o sueñas,

siempre,

cuando estás cerca o lejos,

siempre,

eres mía, mi bella,

siempre.

Κοιμήσου πουπουλένια μου

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Κοιμήσου και στον ύπνο σου θα στείλω τρεις νεράιδες,
για να χορεύουν απαλά πάνω στα βλέφαρά σου.
Κι αν έχεις ύπνο δύσκολο θα στείλω τρεις νοτιάδες,
για να φυσήξουνε μακριά τα μαύρα όνειρά σου.

Κοιμήσου πουπουλένια μου μες το δικό μου χάδι,
καράβι το σεντόνι σου κι έχει μια νύχτα λάδι,
για να σε πάρει απαλά σε κύμα πελαγίσιο
κι όταν ξυπνήσεις το πρωί να σ’ έχει φέρει πίσω.

Κοιμήσου πεταλούδα μου και κλείσε τα φτερά σου
κι εγώ θα σβήσω τ’ ουρανού το φως μη σε τρομάξει.
Άσε μου μόνο μια γωνιά μέσα στα όνειρά σου,
να κοιμηθώ στο πλάι σου και φεύγω πριν χαράξει.

Αντώνης Παπαϊωάννου

Augen in der Großstadt

Kurt Tucholsky  

Μάτια στη μεγαλούπολη

Σαν στη δουλειά σου περπατάς

Νωρίς στη νέα μέρα

Σαν στο σταθμό παραπατάς

Από έγνοιες σαν τη σφαίρα

η πόλη δείχνει

χιλιάδες ίχνη

και στις προσόψεις

χιλιάδες όψεις

Δυο μάτια ξένα, μοναχά:

τα φρύδια, οι κόρες, βλέφαρα∙

Η τύχη της ζωής σου αυτά;

Μα να που φύγαν, πέρασαν.

Χιλιάδες δρόμους περπατάς

σε όλη τη ζωή σου.

Σε κάθε βήμα σεργιανάς

μονάχα την ψυχή σου.

Το μάτι κλείνει,          

ψυχή στη δίνη:

και τώρα βρήκες

στιγμών τις προίκες…

Δυο μάτια ξένα, μοναχά:

τα φρύδια, οι κόρες, βλέφαρα∙

ο χρόνος πίσω δε γυρνά

και να που φύγαν, πέρασαν.

Και στην πορεία που τραβάς

πολίχνες θα περάσεις.

Κοιτάς ποιος είναι ο  καμβάς

του Άλλου, να τον πιάσεις.

Μπορεί εχθρός,

ή πάλι αλλιώς:

στον πόλεμό σου

ο σύμμαχός σου.

Εδώ κοιτά

και προσπερνά…

Δυο μάτια ξένα, μοναχά:

τα φρύδια, οι κόρες, βλέφαρα∙

κομμάτι σύμπαντος κι αυτά,

μα να που φύγαν, πέρασαν.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

****************

Augen in der Großstadt

Wenn du zur Arbeit gehst
am frühen Morgen,
wenn du am Bahnhof stehst
mit deinen Sorgen:
da zeigt die Stadt
dir asphaltglatt
im Menschentrichter
Millionen Gesichter:
Zwei fremde Augen, ein kurzer Blick,
die Braue, Pupillen, die Lider -
Was war das? vielleicht dein Lebensglück...
vorbei, verweht, nie wieder. 

Du gehst dein Leben lang
auf tausend Straßen;
du siehst auf deinem Gang, die
dich vergaßen.
Ein Auge winkt,
die Seele klingt;
du hast's gefunden,
nur für Sekunden...
Zwei fremde Augen, ein kurzer Blick,
die Braue, Pupillen, die Lider -
Was war das? Kein Mensch dreht die Zeit zurück...
Vorbei, verweht, nie wieder. 

Du mußt auf deinem Gang
durch Städte wandern;
siehst einen Pulsschlag lang
den fremden Andern.
Es kann ein Feind sein,
es kann ein Freund sein,
es kann im Kampfe dein
Genosse sein. Er sieht hinüber
und zieht vorüber ...
Zwei fremde Augen, ein kurzer Blick,
die Braue, Pupillen, die Lider -
Was war das?
Von der großen Menschheit ein Stück!
Vorbei, verweht, nie wieder. 

Alguien

Jorge Luis Borges

Ένας κάποιος

Ένας άνδρας, απ' τον καιρό δουλεμένος,

ένας άνδρας που ούτε καν στο θάνατο ελπίζει

(οι δοκιμές του θανάτου δεν είναι παρά στατιστικές

και κανείς δε μένει που τον κίνδυνο να μη διατρέχει

ο πρώτος ο αθάνατος να είναι),

ένας άνδρας που έχει πια μάθει

να ευγνωμονεί

για τις ταπεινές τις ελεημοσύνες των ημερών:

το όνειρο, τη ρουτίνα, τη γεύση του νερού,

μια απρόσμενη ετυμολογία,

έναν στίχο λατινογενή ή Σάξονα,

το πέρασμα μιας γυναίκας απ' τη μνήμη,

μιας γυναίκας που τον πρόδωσε

ήδη εδώ και χρόνια πολλά

και που σήμερα την ενθυμάται

δίχως πίκρα καμιά,

ένας άνδρας που δε λησμονεί πως το παρόν

μέλλον σημαίνει και λήθη,

ένας άνδρας που απάτησε

κι απατήθηκε,

ξαφνικά, το δρόμο περνώντας,

μια ευτυχία μυστηριώδη να νιώσει μπορεί,

ευτυχία όχι από ελπίδα,

μα από αθωότητα αρχετυπική

της ίδιας του της ρίζας ή ενός Θεού διακτινισμένου.

Γνωρίζει πως δεν πρέπει να την κοιτάζει από κοντά,

μιας και λόγοι συντρέχουν από τίγρεις χειρότεροι

που το χρέος του υποδεικνύουν

δύσμοιρος να είναι,

μα δέχεται ταπεινά

αυτήν την ευτυχία, τη φώτιση αυτήν.

Ίσως στο θάνατο να 'μαστε για πάντα,

σαν η σκόνη σκόνη γίνει,

η ρίζα αυτή, η τόσο μπερδεμένη,

απ' όπου για πάντα ξεφυτρώνει,

συγκαταβατική ή άσπλαχνη

η δική μας μοναχική

Εδέμ ή 'Αβυσσος.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************

Alguien

Un hombre trabajado por el tiempo,
un hombre que ni siquiera espera la muerte
(las pruebas de la muerte son estadísticas
y nadie hay que no corra el albur
de ser el primer inmortal),
un hombre que ha aprendido a agradecer
las modestas limosnas de los días:
el sueño, la rutina, el sabor del agua,
una no sospechada etimología,
un verso latino o sajón,
la memoria de una mujer que lo ha abandonado
hace ya tantos años
que hoy puede recordarla sin amargura,
un hombre que no ignora que el presente
ya es el porvenir y el olvido,
un hombre que ha sido desleal
y con el que fueron desleales,
puede sentir de pronto, al cruzar la calle,
una misteriosa felicidad
que no viene del lado de la esperanza
sino de una antigua inocencia,
de su propia raíz o de un dios disperso.

Sabe que no debe mirarla de cerca,
porque hay razones más terribles que tigres
que le demostrarán su obligación
de ser un desdichado,
pero humildemente recibe
esa felicidad, esa ráfaga.

Quizá en la muerte para siempre seremos,
cuando el polvo sea polvo,
esa indescifrable raíz,
de la cual para siempre crecerá,
ecuánime o atroz,
nuestro solitario cielo o infierno.

Σάρκινη Διοτίμα

Όλα τα σώματα που άγγιξα, που είδα, που πήρα, που ονειρεύτηκα, όλα
πυκνωμένα στο σώμα σου. Ω, σάρκινη εσύ Διοτίμα,
στο μεγάλο συμπόσιο των Ελλήνων. Οι αυλητρίδες φύγαν,
οι ποιητές κ' οι φιλόσοφοι φύγαν. Οι ωραίοι έφηβοι κοιμούνται κιόλας
μακριά, στα υπνοδωμάτια του φεγγαριού. Είσαι μόνη
μέσα στην υψωμένη προσευχή μου. Ένα άσπρο σανδάλι
με άσπρες μακριές ταινίες είναι δεμένο στο πόδι της καρέκλας. Είναι η απόλυτη λήθη,
είσαι η απόλυτη μνήμη. Είσαι το αράγιστο εύθραυστο. Χαράζει.
Φραγκοσυκιές σαρκώδεις εκτινάσσοτναι απ' τους βράχους. Ένας ρόδινος ήλιος
ακινητεί πάνω απ' τη θάλασσα της Μονοβάσιας. Ο διπλός μας ίσκιος
διαλύεται απ' το φως στο μαρμάρινο δάπεδο με τα πολλά πατημένα τσιγάρα,
με τις μικρές ανθοδέσμες γιασεμιά καρφιτσωμένα σε πευκοβελόνες. Ω, σάρκινη Διοτίμα,
εσύ που με γέννησες και που σ' έχω γεννήσει, είναι η ώρα
να γεννήσουμε πράξεις και ποιήματα, να βγούμε στον κόσμο. Κι αλήθεια, μην ξεχάσεις,
όταν θα βγεις στην Αγορά, ν' αγοράσεις άφθονα μήλα,
όχι των Εσπερίδων τα χρυσά, μα τα κόκκινα εκείνα τα μεγάλα, που, όταν μπήγεις
στην κρουστή σάρκα τους τ' απαστράπτοντα δόντια σου, μένει καθηλωμένο,
σαν μια αιωνιότητα πάνω από τα βιβλία, το ζωικό χαμόγελό σου.

Γιάννης Ρίτσος

Από "Τα ερωτικά"

Δεν είμαι άλλος

Δεν είμαι άλλος - Χρήστος Θηβαίος

Táctica y estrategia

Mario Benedetti 

Μέθοδοι

Τακτική μου είναι 

να σε κοιτάζω

να μαθαίνω πώς είσαι

να σε αγαπώ όπως είσαι.

Τακτική μου είναι

να σου μιλώ

και να σε ακούω

να ορθώνεις με λέξεις

γέφυρες ακλόνητες.

Τακτική μου είναι

στις αναμνήσεις σου να μένω

-τον τρόπο δεν γνωρίζω

ούτε την αφορμή-

μα να μένω μέσα σου.

Τακτική μου είναι

να είμαι ειλικρινής

και ειλικρινής να ξέρω πως είσαι

και να μην ανταλλάζουμε

οπτασίες

ώστε ανάμεσα στους δυο μας

ούτε αυλαία να υπάρξει

ούτε άβυσσος.

Η στρατηγική μου είναι

αντιθέτως

πιο βαθειά και πιο

απλή.

Στρατηγική μου είναι

μια κάποια μέρα

-τον τρόπο δεν γνωρίζω

ούτε την αφορμή-

επιτέλους να σου είμαι 

απαραίτητος.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

***************** 

Táctica y estrategia

Mi táctica es
mirarte
aprender como sos
quererte como sos

mi táctica es
hablarte
y escucharte
construir con palabras
un puente indestructible

mi táctica es
quedarme en tu recuerdo
no sé cómo ni sé
con qué pretexto
pero quedarme en vos

mi táctica es
ser franco
y saber que sos franca
y que no nos vendamos
simulacros
para que entre los dos
no haya telón
ni abismos

mi estrategia es
en cambio
más profunda y más
simple

mi estrategia es
que un día cualquiera
no sé cómo ni sé
con qué pretexto
por fin me necesites.