Όλα τα σώματα που άγγιξα, που είδα, που πήρα, που ονειρεύτηκα, όλα
πυκνωμένα στο σώμα σου. Ω, σάρκινη εσύ Διοτίμα,
στο μεγάλο συμπόσιο των Ελλήνων. Οι αυλητρίδες φύγαν,
οι ποιητές κ' οι φιλόσοφοι φύγαν. Οι ωραίοι έφηβοι κοιμούνται κιόλας
μακριά, στα υπνοδωμάτια του φεγγαριού. Είσαι μόνη
μέσα στην υψωμένη προσευχή μου. Ένα άσπρο σανδάλι
με άσπρες μακριές ταινίες είναι δεμένο στο πόδι της καρέκλας. Είναι η απόλυτη λήθη,
είσαι η απόλυτη μνήμη. Είσαι το αράγιστο εύθραυστο. Χαράζει.
Φραγκοσυκιές σαρκώδεις εκτινάσσοτναι απ' τους βράχους. Ένας ρόδινος ήλιος
ακινητεί πάνω απ' τη θάλασσα της Μονοβάσιας. Ο διπλός μας ίσκιος
διαλύεται απ' το φως στο μαρμάρινο δάπεδο με τα πολλά πατημένα τσιγάρα,
με τις μικρές ανθοδέσμες γιασεμιά καρφιτσωμένα σε πευκοβελόνες. Ω, σάρκινη Διοτίμα,
εσύ που με γέννησες και που σ' έχω γεννήσει, είναι η ώρα
να γεννήσουμε πράξεις και ποιήματα, να βγούμε στον κόσμο. Κι αλήθεια, μην ξεχάσεις,
όταν θα βγεις στην Αγορά, ν' αγοράσεις άφθονα μήλα,
όχι των Εσπερίδων τα χρυσά, μα τα κόκκινα εκείνα τα μεγάλα, που, όταν μπήγεις
στην κρουστή σάρκα τους τ' απαστράπτοντα δόντια σου, μένει καθηλωμένο,
σαν μια αιωνιότητα πάνω από τα βιβλία, το ζωικό χαμόγελό σου.
Γιάννης Ρίτσος
Από "Τα ερωτικά"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου