Alguien

Jorge Luis Borges

Ένας κάποιος

Ένας άνδρας, απ' τον καιρό δουλεμένος,

ένας άνδρας που ούτε καν στο θάνατο ελπίζει

(οι δοκιμές του θανάτου δεν είναι παρά στατιστικές

και κανείς δε μένει που τον κίνδυνο να μη διατρέχει

ο πρώτος ο αθάνατος να είναι),

ένας άνδρας που έχει πια μάθει

να ευγνωμονεί

για τις ταπεινές τις ελεημοσύνες των ημερών:

το όνειρο, τη ρουτίνα, τη γεύση του νερού,

μια απρόσμενη ετυμολογία,

έναν στίχο λατινογενή ή Σάξονα,

το πέρασμα μιας γυναίκας απ' τη μνήμη,

μιας γυναίκας που τον πρόδωσε

ήδη εδώ και χρόνια πολλά

και που σήμερα την ενθυμάται

δίχως πίκρα καμιά,

ένας άνδρας που δε λησμονεί πως το παρόν

μέλλον σημαίνει και λήθη,

ένας άνδρας που απάτησε

κι απατήθηκε,

ξαφνικά, το δρόμο περνώντας,

μια ευτυχία μυστηριώδη να νιώσει μπορεί,

ευτυχία όχι από ελπίδα,

μα από αθωότητα αρχετυπική

της ίδιας του της ρίζας ή ενός Θεού διακτινισμένου.

Γνωρίζει πως δεν πρέπει να την κοιτάζει από κοντά,

μιας και λόγοι συντρέχουν από τίγρεις χειρότεροι

που το χρέος του υποδεικνύουν

δύσμοιρος να είναι,

μα δέχεται ταπεινά

αυτήν την ευτυχία, τη φώτιση αυτήν.

Ίσως στο θάνατο να 'μαστε για πάντα,

σαν η σκόνη σκόνη γίνει,

η ρίζα αυτή, η τόσο μπερδεμένη,

απ' όπου για πάντα ξεφυτρώνει,

συγκαταβατική ή άσπλαχνη

η δική μας μοναχική

Εδέμ ή 'Αβυσσος.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************

Alguien

Un hombre trabajado por el tiempo,
un hombre que ni siquiera espera la muerte
(las pruebas de la muerte son estadísticas
y nadie hay que no corra el albur
de ser el primer inmortal),
un hombre que ha aprendido a agradecer
las modestas limosnas de los días:
el sueño, la rutina, el sabor del agua,
una no sospechada etimología,
un verso latino o sajón,
la memoria de una mujer que lo ha abandonado
hace ya tantos años
que hoy puede recordarla sin amargura,
un hombre que no ignora que el presente
ya es el porvenir y el olvido,
un hombre que ha sido desleal
y con el que fueron desleales,
puede sentir de pronto, al cruzar la calle,
una misteriosa felicidad
que no viene del lado de la esperanza
sino de una antigua inocencia,
de su propia raíz o de un dios disperso.

Sabe que no debe mirarla de cerca,
porque hay razones más terribles que tigres
que le demostrarán su obligación
de ser un desdichado,
pero humildemente recibe
esa felicidad, esa ráfaga.

Quizá en la muerte para siempre seremos,
cuando el polvo sea polvo,
esa indescifrable raíz,
de la cual para siempre crecerá,
ecuánime o atroz,
nuestro solitario cielo o infierno.