Αργύρης Χιόνης 1

Πώς νιώθει τάχα η νύχτα

μ' όλα τούτα τ' άστρα στο κορμί της

ωραία ή σημαδεμένη;

***

Ο δρόμος από κάπου αρχινά, κάπου τελειώνει. Όσοι τον δια-

νύουν πάνε κάπου. Ο ίδιος πουθενά δεν πάει. Όσοι τον δια-

νύουν ξέρουν την αρχή του και το τέλος του. Η αρχή του δρόμου

δεν ξέρει το τέλος του, ποτέ δεν έφτασε ως εκεί. Το τέλος του

δρόμου δεν ξέρει την αρχή του, ποτέ δεν ξεκίνησε απ' αυτήν. 

"Παίρνω το δρόμο", λέμε, αλλά ποτέ δεν πάρθηκε κανένας δρόμος.

"Χάνω το δρόμο", λέμε, αλλά ποτέ δεν χάθηκε κανένας δρόμος.

"Γυναίκα του δρόμου, παιδί του δρόμου", λέμε, αλλά ποτέ δεν

είχε ούτε γυναίκα ούτε παιδί ο δρόμος.

Παράξενο, αλήθεια... Αναφερόμαστε σ'αυτόν σαν να 'ταν

κάποιο πρόσωπο ή ζώο ή πράγμα... Λες να φοβόμαστε στο

βάθος ότι δεν υπάρχει δρόμος, ότι δεν υπάρχουν παρά σπίτια ή

χωράφια ή δάση δεξιά κι αριστερά από μιαν έμμονη ιδέα που

τη λέμε δρόμο;

***

Ο δρόμος που τελειώνει σ' αδιέξοδο

ονειρεύεται άραγε μακρινές αποστάσεις;

***

Η μετάνοια θυμάται αλήθεια

ότι κάποτε λεγόταν τόλμη;

***

Το φεγγάρι όταν το λεν σελήνη διχάζεται;

***

Είναι το σκοτάδι που 'ναι τυφλό

ή το φως που σκοντάφτει πάνω του;